DOHA, Katar — Bu Dünya Kupası’nın anahtar kavramları, FIFA’nın pazarlama malzemelerine yapıştırmaktan özellikle mutlu olacağı bir kelime değil. Sayısız basın toplantısı ve röportajın odak noktası olan turnuvanın ana motifi haline geldi. Sporun Final erdemi olarak gösterildi.
Geçen ay bize tekrar tekrar bir oyuncunun sahip olması gereken, bir takımın sergilemesi gereken, kimin kazanacağını ve kaybedeceğini gördüğü bir özellik olduğu söylenen: yetenek, tutulmaya katılan hemen hemen herkes acı çekmesini söyledi.
Bu bir uyarı olarak kısıtlama: Hırvat orta saha oyuncusu Luka Modric, oğlu 16 turunda takımın “acı çekmeye alışkın olduğunu ve acı çekmemiz gerekiyor, çekeceğimizi” söyledi. Hırvatistan’ın teknik direktörü Zlatko Daliç birkaç gün sonra gideceğini, “Mükemmel bir teknik kadromuz var, nasıl acı çekilecek olacak” dedi.
Bazı takımların kimliklerinin bir parçası olarak görüyor – Fransız defans oyuncusu Jules Koundé yarı final galibiyetinin ardından “Biz nasıl acı çekileceğini bilen bir takım” dedi ve bazılarını son bakım olarak görüyor. Lionel Messi’nin Hırvatistan’a karşı kazandığı yarı final galibiyetinin ardından “Gerektiğinde nasıl acı çekeceğini tahmin ediyor” dedi. Çok uzakta, bunun iyi bir fikir olup olmadığı merak eden başıboş bir ses çıkıyor. Messi’nin Arjantinli takım arkadaşı Nicolás Tagliafico, “Nasıl acı çekeceğimizi liderler” dedi. “Ama daha az acı çekme çalışmalıyız.”
Kelime İngilizce’de kulağa biraz uyumsuz geliyorsa – bu ifade, büyük fayda sporun ortak diline İngilizce sufrir Tamamından geçen ve “dayanmak” olarak çevrilmesi daha iyi olacaktır – oldukça düzgün bir şekilde futbolun doğasını anlatmaktadır. geçen ay boyunca gördük.
Katar’da ciltse, sürükleyici oyunlar eksik olmadı. Bunun üzerine, FIFA başkanı Gianni Infantino’nun bu turnuvasının “gelmiş geçmiş en iyi” grup aşamasını oluşturduğuna ilişkin iddiasını tamamen haklı olarak yapılandırmayı çıkarmadığı biraz daha karmaşıktır. Deriyse, zorlayıcı maçlar, her şeyden önce, Dünya Kupası’nın arama kartıdır: Nadirliği ve affetmez formatı, esasen bunun için tasarlandığı anlamı gelir.
2022 Dünya Kupası İçin Kısa Bir Kılavuz
Dünya Kupası nedir? Dört yılda bir düzenlenen etkinlik, en iyi milli futbol takımlarını dünya şampiyonluğu için karşı karşıya getiriyor. İşte 2022 erkekler turnuvasının ön bilgileri:
nerede tutuluyor? Bu yılki ev sahibi, 2010’da Amerika Birleşik Devletleri ve Japonya’yı yenerek turnuvayı düzenleme hakkını kazanan Katar. Bunun dürüst bir rekabet olup olmadığı tartışmasıdır.
Ne zaman? Turnuva, Katar’ın Ekvador ile oynadığı 20 Kasım’da başladı. Takip eden iki hafta boyunca çoğu gün dört maç oynanacak. Tutuklama 18 Aralık’taki finali sona eriyor.
Bir Dünya Kış Kupası normal mi? Hayır. Dünya Kupası genellikle Temmuz ayında yapılır. Ancak 2015’te FIFA, Katar’daki yaz sıcaklıklarının hoş olmayan yol açması muhtemel olanlar vardı ve turnuvayı sınırlandırılabilir olan Kasım ve Aralık aylarına taşımayı kabul etti.
Kaç takım yarışıyor? Otuz iki. Katar otomatik olarak ev sahibi olmaya hak kazandı ve yıllar süren maçlardan sonra diğer 31 takımın gelip oynama hakkını kazandı. çalışan ekiplerle tanışın.
Turnuva nasıl işliyor? 32 takım, dörderli sekiz gruptan ayrıldı. Açılışı yaptığı takım kendi takımındaki diğer tüm takımlarla oynuyor. Her grup ilk iki sırada yer alan takımlar son 16’ya çıkıyor. Bundan sonra Dünya Kupası elemeli bir turnuvadır.
ABD’de Dünya Kupası’nı nasıl geçiyorum? Turnuva, Fox ve FS1’de İngilizce, Telemundo’da İngilizce olarak yayınlanacak. Peacock’ta veya Fox ve FS1’i taşıyan akış hizmetlerinde canlı yayın yapabilirsiniz. İşte her maçı nasıl izleyeceğiniz.
Oyunlar ne zaman oynanacak? Katar, Londra’dan üç saat, New York’tan sekiz saat ve Los Angeles’tan 11 saat ileridedir. Bu, Amerika Birleşik Devletleri’nin Doğu Kıyısında bazı maçlar için şafak öncesi başlama vuruşları olacak ve Katar’daki maçlar için maçtan sonra saat 22.00’de çıkışı geliyor.
Daha fazla soru var mı? Burada daha fazla yanıtımız var.
Gerçekte, yine de, bu Dünya Kupası heyecanından çok yavaş yanmaya yöneldi. Sonuçlarının öneminden çok eğlencelerinin kalitesiyle öne çıkan çok az maç: eleme turlarında, belki de yalnızca Hollanda ile Arjantin arasındaki asabi çeyrek final; grup grupları, genellikle Sırbistan, Gana ve Japonya’dan birini içeren bir avuçtan fazla değil.
Bunun nedeni, tam anlamıyla, FIFA’nın Jürgen Klinsmann ve Arsène Wenger ligindeki emekli oyuncular ve menajerlerden turnuva, Dünya Kupası’nın neler götürebildiğine, değerli bilgiler sunması gereken, geçmişte bir isim olan Teknik Çalışma Grubu’nun korumasıdır. bize uluslararası futbolun öğretilmesi.
Bununla birlikte, grubun kadarki bölümü garip bir şekilde teknik değildi. Grup tarihinin bir sonraki ilk güncellemesi, Wenger’in Doha’daki yönlendirmeleri ve her gün kaç maça gidebileceğini tartışmasıyla başladı. Yarı finallerden önceki ikinci, Hırvatistan’ın “dayanıklılık ve çalışma oranı”nın önemli olması ve “Asyalı oyuncuların eskisinden (görünüşe göre) eskisinden daha az korkması” kadar karmaşık içgörüler sunmuyordu.
Bu boşa harcanmış bir fırsat gibi geliyor. Ne de olsa her dört yılda bir Dünya Kupası, futbolun dünyanın dört bir yanındaki seyahat yönüne dair kusurlu ama rakipsiz bir içgörü sunan ve bu baskının elde ettiği, final hariç da kesinlikle inandırıcıydı.
Futbol, Avrupa’nın korkunç panelinin rehberliğinde hızla, reddedilemez bir şekilde homojenleşiyor. Bölgesel ve ulusal gelenekler silinme noktasına kadar aşınıyor. Üslüp ve okumada uzun süredir devam eden yollar ortadan kalkıyor. Bu turnuvadaki takımlardan yalnızca İspanya ve bir yere kadar Almanya’yı ayırt eden, yöneten bir “stil” olarak nitelendirilebilecek bir şey tüketemeyen ve ikisi de pek başarılı olamadı.
Wenger ve teknik çalışma grubu, grubun halka açık ilk tartışmasının başında, buna yalnızca kısaca değindiler. Grup üyelerindeki çoğu maçın bu kadar temkinli çıkışının nedenlerinden biri, her takımından ayrılmane adadığı “derin çalışmanın” bir kucaklaşması olarak “takımların birbirini iyi tanıması” olduğunu söyledi.
Muhalefet araştırmalarının profesyonelleşmesi kuşkusuz bir etken oldu ama tek etken bu değil. Dünya Kupası’nın genel toplantısı basınlarını “tutsak bir izleyici kitlesi çeşitlisine yapılan fikirler beyan etmek için son bir şans olarak kullanan” giden Hollandalı teknik direktör Louis van Gaal, “sonuçların büyük takımlar ve takımlar arasında bile çok sıkı olduğunu belirtti. toplu savunma saldırmaktan daha kolay.”
Başka bir deyişle, Fransa, Brezilya, İspanya ve İngiltere’nin yeteneklerine veya kaynaklarına sahip olmayan bu takımlar, bu eksiklik taktik zeka, disiplin ve çok önemli acılarla telafilerini gördüler. Takımların büyük gruplarını kendi ulusal tarzlarını ifade etmek yerine, futbolun genel bakışının temel bir versiyonu oynandı.
Sonuç, büyük ölçüde parite oldu. Turnuvanın ilk grubu -İngiltere İran’a karşı, İspanya Kosta Rika’ya karşı- küçük bir takım devirler olsa da, bariz uyumsuzluklar bile ince farklarla çözüldü.
Van Gaal, “20 yıl önce Ajax’ın teknik direktörüyken hücum futbolu oynamak çok daha zor. “2014 Dünya Kupası’nda daha savunmacı bir sistem geliştirdiğimde çok eleştirmiştim ama şimdi dünyanın yarısında böyle oynuyor. Futbol ona doğru evrildi.”
Elbette Fas ile Japonya ve Hırvatistan’ın oynama kurallarını belirleyen okuma ve uygulama farklılıkları var, ancak temel ilkeler aynı kalıyor. Bu, oyundaki en zengin bireysel yetenek dizilerinden bazılarına sahip olan finalistler Arjantin ve Fransa için bile geçerlidir.
Son 20 yılda taktik geliştirme üzerinde çok büyük bir koruma sahibi olan İspanyol teknik direktörü Juanma Lillo, bu ayın başında The Athletic için merak uyandıran bir köşe yazısında, “Hangi takımın en iyi olduğunu koruyamayacağı cesaret edemem” diye yazmıştı. “Çünkü hepsi çok benzer ve oyuncular çok aynı.”
“Artık her şey küreselleşti” diye yazdı. “Kulüp genelinde, Norveç’te ve Güney Afrika’da bir antrenman seansına giderseniz, aynı olacaklar.” “Dünya Kupası’na sızdı: Kamerun ve Brezilyalı oyuncular devre arasında forma değiştirmesini sağlasanız, bundan dolayı şampiyon bile olmazsınız. Belki dövmelerle ya da sarı saçlarla ama performansla değil.”
Lillo, çağdaş futbolun “iyi oyuncular”ı uyuşturmak pahasına “kötü oyuncular”ın uzaklaştırmadığı gerçeğine üzülüyor; yetenekli bir sistem hizmetine teslim sorumluluğundan, sporda gerçek kişilerin yokluğundan yakınıyor; hegemonik bir küresel tarzın yaygınlaşmasında oynadığı rol düşünüldüğünde, “pişman bir baba gibi” diye yazdı.
İster olumlu ister olumlu olsun, bu Dünya Kupası’nın unsurlarını veren, giden yapı yapısı değil, aynı zamanda anahtar kelimesini de sağlayan şey budur. Ne de olsa tüm oyuncular aynı koçluğa sahipken, neredeyse tüm takımlar aynı bilgi ve aynı fikirlere eriştiğinde, yetenek artık en büyük Ayrım çizgisinin dışında, herkesin sahip olduğu gibi, her şeyden daha önemli olan şey nedir? Açıklığa kavuşturuldu – hangi tarafta, hangi oyuncuların en fazla acı çekme yeteneğine sahip olduğu.