Sonunda bir yere varmış gibiyiz. Yılbaşının ilerleyen saatlerinde Mohamed Salah’ın başlangıçlı yüzü İngiliz televizyon ekranlarında göründü. Salah her zaman çok iyi uyumayan bir adamın biraz huzursuz görünümüne sahip, ancak oldukça neşeliydi.
Liverpool takımı, Newcastle United’ı mağlup ederek Premier Lig’de üç puan farkla zirveye yerleşti. Harika bir performans sergilemişti: iki gol atmış, bir gol atmış ve bir penaltı kaçırmıştı; bu nedenle özelliklerca tek özellikler bir spor müsabakası olan bu müsabakada dramatik bir yanılsama yaratılmıştı.
Ancak bu sevincin acı-tatlı bir tonu da vardı. Bu, Liverpool’un Salah’ı en az fiziksel olarak birkaç hafta boyunca göreceği son şey oldu. Maçın hemen ardından, milli takımın önümüzdeki hafta sonu başlayan Afrika Uluslar Kupası hazırlıklarına katılmak üzere Mısır’ın Kahire’nin hemen dışında, hayal ürünü olarak üretilmesi Yeni İdari Başkenti’ne gitmesi planlandı. Şubat ortasına kadar Liverpool’a dönmeyi planlamıyor.
Britanya’da ve genel olarak Premier Lig’de, özel olarak da Liverpool’u takip edenlerin odaklandığı noktanın, Salah’ın yokluğunun dereceyle ciltse şampiyonluk yarışını nasıl güçlendireceği olması doğal olarak. (Anlaşılan Liverpool iyi olacak. Salah mütevazı bir tavırla, “Benim oynadığım yerde herkes oynayabilir” dedi. Şansını biraz zorlayarak, “Benim olanları herkes yapabilir” diye ekledi.)
Ancak son yıllarda bu yaklaşımın biraz dar görüşlü olarak görülebileceğine dair bir kalıcılık oluştu.
Avrupa, futbolun dikkatini çekme, söylemine hakim olma ve görünmeyen değer veya performansye değerlerin özelliklerini belirlemektedir. Sonuçta Avrupa dünyanın en büyük kulüplerine, dünyanın en güçlü liglerine ve dünyanın en iyi oyuncularına ev sahipliği yapıyor. Avrupa, hemen hemen onun ölçümüne göre ana etkinliktir.
Bunun etkisi elbette Avrupa için önemi olmayan her şeyin yeniden yapılandırılmasıdır. Uluslar Kupası’nın bu fenomenin tek örneği değil ama muhtemelen devam etmesi muhtemel. Her iki yılda bir, sanki sadece Premier Lig’in büyük takımlarının kadro derinliğini test etmek için icat edilmiş gibi, bir engelden biraz daha fazlası mevcut.
Katılıma davet edilen Afrikalı yıldızlar bunun için bir şekilde genel olarak bağlıydı, Avrupa Şampiyonası ve Copa América’nın kesinlikle bir şekilde değildi, uzun süre kalıcı bir alttan alta konuşma mevcuttu.
Son yıllarda bu mantığa hoş bir çıkartma getirildi. Yavaş yavaş, Uluslar Kupası’nı yalnızca Premier Lig üzerindeki etkisine göre çerçevelemenin gerçekten adil olmadığı konusunda yeni yeni ortaya çıkan bir anlayış var. Avrupalılar, bu turnuvada oynamak isteyip istemeyeceklerine ya da oyunda ne zaman yapılabileceğine karar vermenin aslında kendilerinin düşmediğini kabul etmiş görünüyorlar. Hatta bazen daha derin bir bozulmanın derinliğinde bulunduğumuzda bile mümkün olmuştur: Bir şeyin sizin için önemli olmaması onun önemli olmadığı anlamına gelmez.
Kuşkusuz bu süreç yavaş bir süreç oldu. Bir Alman oyuncudan Avrupa Şampiyonası’nın açıklamasının istenebileceği ya da Salah’ın neden şampiyon olmak istediğinin açıklamasının istendiği şekilde Copa América’nın katılımı davet edilen bir Brezilyalıyı hayal etmek kesinlikle zor. Bu ay Fildişi Sahili’ne gitme zahmetine devam etmek ama yine de: yavaş ilerleme yine de ilerlemedir.
Ancak yine de futbol, doğuştan gelen Avrupa merkezciliği tam anlamıyla tam anlamıyla başaramıyor. Bu yıl Uluslar Kupası ile eş zamanlı olarak bir turnuva daha düzenleniyor. Bu hafta Asya’nın dört bir yanında 24 milli takım, Asya Kupası için Katar’da toplandı; orada bazı stadyumlar boştaydı, nedeni mühlet değil.
Bunun yerine, Uluslar Kupası ve buna bağlı olarak Copa América ve Avrupa Şampiyonası’na kadar önemli bir turnuvada yer alması gerekmedi. Güney Amerika’daki eşitliki bir yana, futboldaki en eski kıtasal müsabakadır ve Avrupa Şampiyonası’ndan birkaç yıl öncesine dayanmaktadır. Yüz binlerce izleyicinin ilgisinin çekeceği ve beklenen bir sonuçla gezegendeki en kalabalık iki ülkenin kalplerini ve akıllarını bile ele geçirebilecek.
Ancak Uluslar Kupası ile karşılaştırıldığında Asya Kupası ölçüsünde büyük göz ardı ediliyor. Bir baş belası olarak sunulmasının üstü kapalı iltifatına bile izin verilmez. Bunun yerine neredeyse tamamen gözden kaçırılıyor.
Bu durumda, en düşük değerinden çıkabilir. Afrika Uluslar Kupası aynı zamanda (Ocak ve Şubat aylarında, Avrupa sezonunun ortasında) oynanmasına rağmen, Asya Kupası yalnızca dört yılda bir çıktı. Avrupa bilincine iki yılda bir düzenlenen Uluslar Kupası kadar sık sık müdahale etmiyor.
Ancak en önemli sebep Avrupa üzerindeki etkisidir. Salah, Avrupa’nın büyük takımlarından birini kullanıyor ve Afrika’ya giden oyuncular açısından bir istisna değil. Uluslar Kupası’ndaki 24 takımdan yalnızca beşi (Güney Afrika, Tanzanya, Zambiya, Moritanya ve Namibya) Avrupa’nın beş büyük liginden hiçbir oyuncunun eksik olduğu belirtilmedi. Büyük rakiplerin birçoğunun kampanyalarını yüze dayandıracak.
Asya’yla arasındaki fark çok belirgin. Katar’da oynanan oyunlar sadece birkaçinesi Avrupa’nın en ünlü yerel liglerindeki takımlardan düz olarak ayrılmak zorunda kaldı. Ürdün’de bir, İran’da iki ve Güney Kore’de altı var. Yalnızca Japonya, oyunun en yüksek profilli liglerinden seçilen tam bir takımın adını verebilir. (Hollanda Eredivisie’den, Belçika Pro Ligi’nden ve büyük ölçüde Celtic sayesinde lisans Premier Ligi’nden daha büyük birlikler var.)
Başka bir deyişle, Avrupa’da mevcut önemli ve herhangi bir şey olmadığını belirten ayrıcalığına sahip veya öyle varsayıyor. Belki de Milletler Kupası’na ilişkin açıklamanın özellikleri tutumların ana konusu değildir; belki de Avrupalılara daha tanıdık geldiği için hoşgörüyle karşılanıyor. Sonuçta takımların Avrupalıların fiyatları, takdir ettikleri, özlediğimiz oyuncularla dolu. Tadı kalıpları buna uyum sağlamak için değişmedi. Damak tadını bilenlere daha iyi yedekler şekilde değiştirildi.
Burada bir üzüntünün varlığının değişmesi gerekmiyor. Oyuncuların ve takımların yabancılığı, futbolun dijitalleşmesi büyük ölçüde kaybolan bir merak uyandırıyor. Heterojenliğin uzak bir geçmişe ait bir oluşum haline gelen alternatif sporun en büyük zevklerinden biri olduğu bir nokta vardı.
Uzak ve farklı liglerden seçilen kadrolarla Asya Cup’ta bu özellikler fazlasıyla mevcut. Farklılığı onun gücü olmalıdır. ülkelerdeki değerler olacaktır. CBS Sports, Amerika Birleşik resimleri’ndeki haklarını aldı. Ne yazık ki İngiltere’de kimse buna tenezzül etmedi.
Sabır Testi
Suudi Arabistan, Newcastle United’ı satın aldığından bu yana yaklaşık iki yıl içinde – kusura eğilimli, Kamu Yatırım Fonu, ki bu kesinlikle Suudi devleti değil ve böyle olduğunu da düşünmemeniz – olabileceğinden çok daha fazla kısıtlandı. bekleniyor.
Newcastle’ın katkısını dönüştürmek için önemli miktarda para harcandı, ancak en sert eleştirilere rağmen kurnazca harcandığını karmakta zorlanacak. Newcastle’ın destekçileri hızlı bir çözüm bulma isteğine direndiler. Kısmen Premier Lig’in mali kuralları sayesinde, kulüp büyümesi neredeyse temkinli oldu.
Kulüp programının ilerlemesinde görünürken, her şey yolunda giderken bir sorun olmuyor. İşlerin içerdiğina süt bir olduğunda durum daha karmaşık hale gelir. Newcastle son 13 maçında sadece üçünü kazandı. Eddie Howe, üç yenilgiyi geride bırakarak yönetti. Şampiyonlar Ligi’nden çıktı. Ve takımdaki sakatlık sorunları bile Noel’de Liverpool’a 34 şut yemenin mazereti olamaz.
Howe’un bu olanağı sağlayana kadar çalıştığı çalışma, aslında onu, görev süresi ilk gerçek gerilemesi sırasında ayrılma atılma tehlikesine karşı güvence “almalı. Söylediği gibi bankada kredisi var. Olağan koşulları elbette böyle olurdu.
Ancak Newcastle’ın olağan durumu bir durum değil. Ana yatırımcının kendisi hakkında yansıtmak istediği imaja bağlı bir kişidir. Şu ana kadar yeni sahibi sorumlu, yayılma ve anlayışlı biri olarak görülmekten mutluluk duyuyordu. Zamanın iyi olduğu zamanlar bu kolaydı. Artık öyle değiller ve Suudi Arabistan’ın gerçekten zoru da, yumuşakla da göğüslemekten mutlu olup olmadığı, başarısızlığı tolere etmeye hazır olup olmadığı, gerçekten beklemeye hazır olup olmadığını bilmek zor.
Kullanıcı Tarafından Oluşturulan İçerik
Neyse ki, sonuçlar oybirliğiyle çıktı. Oylar verildi, öneriler yapıldı, formlar işlendi, bilgiler tablolaştırıldı, veriler derlendi ve sonuçlar çıkarıldı ve şimdi sonlandırıldı kesin olarak soruşturma ki, eğer FIFA ilk 48’in dışında kalan aralıkta bir takım seçilmesine izin verirse. Genişletilmiş 2026 Dünya Kupası’na katılım sıralamasında Jan Oblak hedefte olacak.
Joe Rizzotti ve Dolores Diaz-Vides’in düzenlediği festival yarışmasına hemen herkes katılıyor (ve sizden birkaç düzine kişi vardı) – Dolores bana şunu bildirmek için yazdı; onlar evli değil; ortak e-posta gönderimleri tamamen platonik; Atlético Madrid’in saygın Sloven’u Oblak’ın kalede bulunması karar verdi.
Diğer resmin biraz daha harcaması. Merkezi savunmada sorun olmadı: Milan Skriniar (Slovakya), Stefan Savic (Karadağ), Evan Ndicka (Fildişi Sahili) ve Edmond Tapsoba (Burkina Faso) gibi isimler aday oldu. Muhammed Kudus (Gana), Henrikh Mkhitaryan (Ermenistan) ve Yves Bissouma (Mali) gibi orta saha da iyi bir donanıma sahip.
Hücumda seçenekleri sayıca daha az ama nitelik olarak muhtemelen daha yüksek: kanatlarda Khvicha Kvaratskhelia (Gürcistan) ve Leon Bailey (Jamaika), belki Edin Dzeko’ya (Bosna Hersek) veya Sébastian Haller’e (Fildişi Sahili) destek olabilir mi? Ya da belki Miguel Almiron (Paraguay), Iñaki Williams (Gana) ve Benjamin Sesko’dan (Slovenya) oluşan daha akıcı bir üçlü, daha çağdaş olabilir mi?
Ancak bek pozisyonunda bir aksaklık var. Etrafında bütün bir teoriyi oluşturabileceğiniz yeterince önemli bir aksaklık: seçkin bir futbol ulusunun işareti, öyle görünüyor ki, sol ve sağ bek üretilebilir yetenektir. Şu anda Nottingham Forest’ta bulunan Fildişi Sahili’nden Serge Aurier ve şu anda Atalanta’da olan Bosnalı Sead Kolasinac, ince bir sahanın güneşlenebileceği en güzel şeylerdi.
Ancak bu, egzersizin amacını geçersiz kılmaz. Uluslararası futbol her zaman uzlaşmalarıyla ilgilidir; Kaynakların verimliliği ve doğum oranlarıyla sınırlı olması nedeniyle takımların kusurları olması kaçınılmazdır. Pek çok açıdan onu özel kılan da budur. Ve 2026’da çeyrek finalde başka bir takım oluşturabilecek yeterli güç var. Joe ve Dolores, beni dönüştürülmüş olarak kabul edin. Kuzey Amerika’ya bir dünya takımı gönderelim.