Fenerbahçe’de yeniden sinema içinde sinema. Doğaldır ki teknik adamlar gelir masraf fakat Erol Bulut’un vazifesine son verilmesinden sonra hiçbir futbolcunun kendisiyle vedalaşmaması enteresan.
Koca Fenerbahçe’den bir tane vefalı futbolcu çıkmıyorsa ben o futbolculardan korkarım.
“Takımda bir şeyler dönüyor” derim. Erol Bulut’un başarısız olduğunu kabul ederken Erol Bulut’la vedalaşmayan futbolcuların içinde “kundakçı” bile ararım.
“Teknik yöneticinizden bu kadar mı nefret ediyordunuz?” diye sorarım.
Futbolcular ve teknik adam ortasındaki bu kopuk ilginin dönem başından beri sonuçlara nasıl tesir yaptığını sorgularım.
Bundan sonraki maçlarda futbolcularda garip bir çaba hali görürsem, “demek ki bunlar rakip ekibe değil Erol Bulut’a karşı organize olmuşlar” diye düşünürüm.
Vefasızlık deyip geçmeyin, bir biçimde yol arkadaşlığı yaptığı teknik yöneticisinin giderken elini sıkmayanların kadro aşkı masaldır, işin içinde iş dönüyordur!
Evvelce Fenerbahçe bu türlü saygısızlıkların köküne inerdi, evvelden çok eskiden!
Not: Truva atları kişnemez her şeyi sessiz sedasız halleder ve çoklukla hançer kullanırlar.
Hançerler de sırta saplanır.
Bugün ulusal ekibin Letonya ile kritik bir maçı var, Hollanda ve Norveç maçları kadar değerli.
Ulusal grubu izlerken bir Anadolu kilimini işleyen klasik işçiliğin bütün hallerini görüyorum.
Kadronun çaba biçimine bakıyorum; yiğit hisler içinde dayanılmaz bir terbiye.
Birbirlerine direniş halkaları oluşturan futbolcuların topla ve hakemle alışverişlerine bakıyorum; yalnızca futbolu konuşturan bir suskunluk.
“Bizler rakip ulusal ekibin üzerine saldıran ulusal futbolcuları bile gördük de bunları görmemiştik” diyorum.
Ulusal grubu izlerken yalnızca maçları değil paha olarak kaybettiklerimizi kazanmanın gururlu tablosunu görüyorum.
Ulusal kadrosu izlerken saha kenarında sevgi dolu bir adam görüyorum, bir öğretmen, bir futbol dehası.
Tohumu ekmek için evvel suyu bilmek gerek. Kimsenin inanmadığı futbolculardan randıman almanın sırrını çözen bilgeliği görüyorum.
Sabah vardiyasına yürüyerek giden bir sabır personelini.
Türk futbol tarihine kayıtlı en özel teknik yöneticisi.
Şenol Güneş’i görüyorum.
Avrupa kulüplerinin altyapıya zarurî olarak ayırdıkları yıllık bütçe 6 milyon euro, bizim kulüplerimizin 600 bin euro.
Bu bütçe kıytırık bir lig şampiyonluğu uğruna gençlere kesilen ceza, yatırım değil.
Ulusal kadrosu izlerken verimli toprakların aslında ne gençler yetiştirdiğini ve o gençlere güvenildiği vakit neler yapabileceklerini görüyorum.
Buna karşılık kulüp kadrolarında kendi çocuklarına “yabancı” muamelesi yapanların Türk futbolunun geleceğini yabancılara ve menajerlere nasıl sattığını da görüyorum.
Ulusal kadrosu izlerken kendi insanlarını uyutan kulüp kadrolarımızı elimin zıddıyla itiyorum.
Bazen değerli koltuklar üzerinde insan olsa da boştur, o koltuklar yalnızca birilerinin başını döndürür.
“Yalan hayallerinizi kasanıza kilitleyin biraz cesaretli olun ve gençlere yönelin” diye haykırıyorum liderlere.
Kim duyuyor sanıyorsunuz?
Paranın özne olduğu yerde yanlışların gölgesi bile gerçeklerin ışığını söndürür.
Fotomac
